Była okazja, żeby porozmawiać o samoświadomości osób z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) oraz współwystępujących zaburzeniach emocjonalnych. Wiele badań wskazuje na to, że osoby z ASD, które mają wyższy iloraz inteligencji i mniejsze nasilenie objawów osiowych autyzmu, prezentują więcej objawów depresji i zaburzeń lękowych niż osoby z niższym ilorazem inteligencji (Strang i in, 2012). Już w latach 90 Lorna Wing zauważyła, że młodzież z ASD, która jest w odpowiednim stopniu świadoma swoich trudności, doświadcza podczas sytuacji społecznych więcej negatywnych emocji niż osoby o niższym poziomie samoświadomości. Ciekawe w tym kontekście są badania kliniczne opublikowane przez Verhoeven (2012). Osoby wysokofunkcjonujące z ASD, które prezentowały wyższy poziom samoświadomości szybciej nabywały umiejętności społeczne niż osoby o niższym poziomie samoświadomości. Z kolei rodzice osób, u których poziom samoświadomości zwiększył się podczas terapii, zauważyli poprawę w codziennym funkcjonowaniu swoich dzieci. Jednak osoby z ASD, których poziom samoświadomości się zwiększył podczas terapii, zauważały więcej trudności w codziennym funkcjonowaniu oraz zgłaszały więcej objawów depresji. Badania te bardzo wyraźnie pokazują, jak ważna jest współpraca psychologów, pedagogów, lekarzy psychiatrów i innych specjalistów w planowaniu terapii osób z ASD. Terapii, która obejmuje wiele obszarów funkcjonowania osób z tym zaburzeniem.